نحوه نوشتن و خواندن آیات

نحوه نوشتن و خواندن آیات:

در ذکر آیات کتاب مقدس 3 چیز اهمیت دارد:

1) نام کتاب

2) باب کتاب

3) آیه‌ یا آیات کتاب

آیات را چگونه می‌خوانیم؟!

مثلاً اگر نوشته‌شده باشد: (لوقا 5: 4) آن را این‌گونه می‌خوانیم: کتاب لوقا باب 5، آیۀ 4 و همچنین برخی کتب دارای دو بخش هستند، به‌عنوان‌مثال کتاب «تواریخ» یا «پادشاهان» یا «رسالات یوحنا» و «رسالات پطرس» و...؛ برای آنکه به مخاطب بفهمانیم که ‌آیۀ مدنظر ما در کدام بخش می‌باشد باید پیش از نام کتاب عدد آن بخش را ذکر نماییم؛ به‌عنوان‌مثال اگر بخواهیم بگوییم که در نامۀ اول پطرس باب 1، آیۀ 2 چنین آمده است، باید آن را این‌گونه بنویسیم: (1 پطرس 1: 2).

کتب مقدس مسیحیان

نحوه نوشتن و خواندن آیات

 تهیه شده توسط لجنه علمی ادله مسیحیت تحت اشراف موسسه وارثین ملکوت

شبهات حول حقانیت حضرت محمد ; هر کسی که ادعا می کند از سوی خدا می باشد حتما باید با خود معجزه ای بیاورد

شبهات حول حقانیت حضرت محمد ; هر کسی که ادعا می کند از سوی خدا می باشد حتما باید با خود معجزه ای بیاورد : 

بسیاری گمان می‌کنند که معجزه راهی ثابت برای شناخت فرستاده  خدا است، اما آیا تمام فرستادگان  الهی معجزه داشتند؟

 ما در کتب انبیایی همچون (حجی) و (یوئیل) و (ملاکی)... که  مسیحیان و یهودیان به آن معتقدند،  معجزه‌ای شاهد نیستیم پس یا  آن  انبیاء معجزه‌ای نداشتند که در کتاب‌هایشان ذکر شود و یا که آن  انبیاء  معجزه داشتند اما در کتبشان بیان نکردند! پس در رابطه با  (اهمیت  معجزه)، این نکته برداشت  می‌شود که اصلاً معجزه را راه  اصلی  شناخت فرستادگان الهی نمی‌دانستند و برای آن اهمیت  بسیاری  قائل نبودند چراکه اگر از اهمیت ویژه برخوردار بود حتماً بیان  می‌شد.

برای نمونه در (یوحنا 10: 41) آمده است:

(و بسیاری نزد او آمده،  گفتند که یحیی هیچ معجزه ننمود و  لکن هر چه یحیی درباره ‌این  شخص گفت، راست است).

 همچنین هنگامی‌که فریسیان از عیسای مسیح تقاضای آیت آسمانی داشتند وی تقاضای آنان را رد  نمود^([1]) و تأسف‌بارتر آنجاست که در جای دیگری حتی بعد از دیدن معجزه، او را رئیس دیوها خطاب  نمودند.^([2])

 در (متی 7: 22) آمده است:

(22 در آن روز بسیاری مرا خواهند گفت: «سرور ما، سرور ما، آیا به نام تو نبوّت نکردیم؟ آیا به نام تو دیوها را بیرون نراندیم؟ آیا به نام تو معجزات بسیار انجام ندادیم؟» 23 امّا به آن‌ها به‌صراحت خواهم گفت، «هرگز شمارا نشناخته‌ام. از من دور شوید، ای بدکاران!»).

ویلیام مک‌دونالد در تفسیر (متی 7: 22 - 23) می‌گوید:

(در روز داوری هنگامی‌که بی‌ایمانان در مقابل مسیح می‌ایستند^([3]) بسیاری به او یادآوری خواهند کرد که به نام او نبوت کرده‌اند یا دیوها را بیرون رانده‌اند یا معجزات بسیاری انجام داده‌اند. همگی به نام او. اما همه اعترافاتشان بیهوده خواهد بود. عیسی به آن‌ها اعلام خواهد نمود که او هیچ‌گاه آن‌ها را نشناخته است یا آن‌ها را به‌عنوان پیروان خود تصدیق نمی‌نماید.

از این آیات می‌آموزیم که تمامی معجزات اصلیت الهی ندارند و تمامی معجزه کنندگان ازنظر الهی معتبر نمی‌باشند. معجزه یعنی این‌که نیرویی ماوراءالطبیعه در کار است. آن نیرو ممکن است الهی یا شیطانی باشد. ابلیس ممکن است به پیروان خود نیرو ببخشد تا دیوها را موقتاً بیرون برانند، بدین منظور که‌ این توهم ایجاد شود که آن معجزه الهی است. او پادشاهی خود را علیه خودش در چنین موردی تقسیم نمی‌کند، بلکه در حال توطئه برای حمله هر چه پلیدتر دیوها در آینده می‌باشد).^([4])

و همچنین به (تثنیه 13: 1 - 3) دقت کنید:

(۱ اگر در میان تو نبی‌ای یا بیننده خواب از میان شما برخیزد، و آیت یا معجزه‌ای برای شما ظاهر سازد، ۲ و آن آیت یا معجزه واقع شود که از آن تو را خبر داده، گفت خدایان غیر را که نمی‌شناسی پیروی نماییم، و آن‌ها را عبادت کنیم، ۳ سخنان آن نبی یا بیننده خواب را مشنو، زیرا که یهُوَه، خدای شما، شمارا امتحان می‌کند، تا بداند که‌ آیا یهُوَه، خدای خود را به‌تمامی دل و به‌تمامی جان خود محبت می‌نمایید؟).

 همچنین در (متی 24: 24) آمده است:

(زیرا که مسیحان کاذب و انبیا کذَبه ‌ظاهرشده، علامات و معجزات عظیمه چنان خواهند نمود که اگر ممکن بودی برگزیدگان را نیز گمراه کردندی).

با توجه به آنچه که ارائه شد، مشخص می‌شود که معجزه راه اصلی شناخت فرستادگان خدا نمی‌باشد.

[1]- مرقس 8: 10 - 12

[2]- متی 12: 22 - 24

[3]- مکاشفه ۲۰‌: ۱۱ - ۱۵

[4] -https://goo.gl/zLMDvA

 تهیه شده توسط کارگروه علمی ادله مسیحیت تحت اشراف موسسه وارثین ملکوت

شبهات حول حقانیت حضرت محمد ; محمد بر طبق قرآن گناهکار بوده است

شبهات حول حقانیت حضرت محمد ; محمد بر طبق قرآن گناهکار بوده است

در قرآن در ارتباط با حضرت محمد آمده است:

(تا خدا از گناه گذشته و آينده تو درگذرد و نعمت خود را بر تو تمام گرداند و تو را به راهى راست هدايت كند).

یکی از شبهات مسیحیان که در ارتباط با حضرت محمد بیان می‌دارند، ازاین‌قرار است که برحسب تفسیر ظاهری از این آیۀ قرآن، حضرت محمد را گنه‌کار دانسته و معتقدند که حتی بر طبق قرآن او معصوم نبوده است و عیسای مسیح تنها کسی بوده است که از گناه مصون مانده است، و او همان خدا است.

 اما در ارتباط با آن آیه توضیح احمدالحسن را خواهیم آورد که به‌وضوح معنای حقیقی آن را شرح داده‌اند:

(قضیۀ حمل بعضی از گناهان امت به‌وسیلۀ پیامبرانشان تا همه به‌سوی خدا سِیر کنند در دین خدا وجود دارد و از چیزی پوچ به وجود نیامده است، برای شما امکان‌پذیر است که به‌عنوان‌مثال به متون تورات مراجعه کنی تا نسبت به تحمل درد بیشتر موسی j نسبت به اشتباهاتی که قومش انجام دادند، آگاه شوی، و فرستادۀ خدا محمدص خطای مؤمنین را حمل کردند و خدای متعال می‌فرماید: (تا خدا از گناه گذشته و آينده تو درگذرد و نعمت خود را بر تو تمام گرداند و تو را به راهى راست هدايت كند).^([1])

و تفسیر آن در ظاهر: همانا او گناهان و خطاهای امت خود را تحمل کرد و خدا آن‌ها را برای او بخشید، از عمر بن یزید بیاع سابری نقل است:

به ابی‌عبدالله ع، عرض کردم: دربارۀ قول خدا در کتابش (تا خدا از گناه گذشته و آينده تو درگذرد) فرمودند: (گناهی نکرد و به فکر گناه کردن نبود، ولی خدا گناهان شیعه او را بر او تحمیل کرد سپس او را بخشید).^([2])

و تحمل پیامبران برای گناهان امت‌های خود بدین معنی نیست که آن‌ها گناه نقض عهد و پیمانِ منکرین جانشین خدا را که بر این انکار می‌میرند، متحمل می‌شوند بلکه آن‌ها گناه کسی را بر دوش می‌گیرند که از یادآوری این عهد و پیمان غفلت ورزیده و مدت‌زمانی در این زندگی دنیوی، نقض عهد نموده است. همان‌طوری که حمل گناه و خطای امت‌های خود به معنای این نیست که آن‌ها به‌جای امت‌ها صاحب گناه و خطا می‌شوند، بلکه معنای آن... آن‌ها سختی‌های اضافی و تلاش اضافی در رساندن رسالت خود به مردم در این دنیا تحملمی­کنند، و این به‌طور طبیعی بااراده خود آن‌هاست؛ زیرا خودشان چنین چیزی را درخواست می‌نمایند، چه بسیار پیش می‌آید که یک پدر مهربان و دلسوز پیامدهای خلاف‌کاری و اشتباه فرزندانش را بر عهده می‌گیرد، هرچند ممکن است این کار زحمت و مشقت برای او در پی داشته باشد و حتی گاهی اوقات رنج‌ها و کشته شدن درراه خدا را برای او رقم بزند، همان‌طور وضعیت حسین ع نیز همین‌گونه است، و این ازآن‌رو است که پدر چشم امید دارد که درنهایت فرزندانش اصلاح شوند، چه‌بسا که بسیاری عهد را به خاطر نمی‌آورند مگر آنگاه‌که خون پدرشان یعنی ولّی خدا بر زمین ریخته شود و این کار عاملی می‌شود بر این‌که آن‌ها عهد و پیمان را به یادآورند، ازاین‌رو می‌بینیم که حسین ع که خدا اراده فرمود تا او را سببی برای یادآوری عدۀ بسیاری از خلایق قرار دهد، حج را رها می‌کند و مسیری را که به مکان ذبح شدنش منتهی می‌شود، در پیش می‌گیرد).^([3])

[1]- فتح: 2.

[2]- تفسیر قمی: ج 2 ص 314.

[3]- احمدالحسن، سیزدهمین حواری، صص. 206 - 207.

 تهیه شده توسط کارگروه علمی ادله مسیحیت تحت اشراف موسسه وارثین ملکوت

شبهات حول حقانیت حضرت محمد ; بر طبق کتاب مقدس عیسی اول و آخر و ابتدا و انتهاست، دیگر به کسی غیر از او نیازی نیست!

 شبهات حول حقانیت حضرت محمد ; بر طبق کتاب مقدس عیسی اول و آخر و ابتدا و انتهاست، دیگر به کسی غیر از او نیازی نیست! 

مسیحیان عقیده دارند که بر طبق کتاب مقدس، عیسای مسیح، ابتدا و انتها است، و  شاید بتوان گفت از متونی که به آن  استناد می‌نمایند آیات (مکاشفه 22: 13 - 16)  است:

(۱۳ من الف و یاء و ابتدا و انتها و اول و آخر هستم. ۱۴ خوشا به حال  آنانی  که رخت‌های خود را می‌شویند تا بر درخت حیات اقتدار یابند و به دروازه‌‌‌های شهر  درآیند، ۱۵ زیرا که سگان و جادوگران  و زانیان و قاتلان و بت‌پرستان و هر که دروغ را  دوست دارد و به عمل آورد، بیرون می‌باشند. ۱۶ من عیسی فرشته خود را  فرستادم تا شمارا در کلیساها بدین امور شهادت دهم. من ریشه و نسل داوود و  ستاره درخشنده صبح هستم).

 مسیحیان برداشت‌هایی از آیات ارائه می‌دهند که صرفاً ظاهری می‌باشد و در اصل  فهم ناقص خود را از آیات بیان می‌دارند؛  شاید این عبارات را هنگامی‌که با آن‌ها  مواجه شدیم به کار برند و بیان دارند که بنابراین لزومی به وجود محمد بعد از  عیسی  نبود و او یعنی عیسی درواقع اول و آخر است؛ اما آنچه که در عهد جدید با  عنوان «ابتدا و انتها و اول و آخر» آمده است،  معنایی عمیق‌تر ازآنچه که مسیحیان تفسیر می‌نمایند دارد، در این رابطه می‌خواهیم بخشی از سؤال و جوابی که دریکی از  کتب احمدالحسن موجود است را برای شما ارائه نماییم که معنای این عبارات در آنجا واضح بیان می‌شود:

 سؤال:

 معنى این فرموده خدا چيست؟ 

(آيا نديدند كه ما پيوسته به سراغ زمين می‌آييم و از اطراف آن كم می‌كنيم؟! و خدا  حكم مى‏كند؛ و هیچ‌کس را ياراى جلوگيرى  يا رد احكام او نيست؛ و او سريع الحساب است).^([1])و نیز: (آيا نمى‏‌بينند  كه ما پيوسته به سراغ زمين آمده، و از اطراف آن می‌كاهيم؟! آيا آن‌ها غالب‌اند؟).⁽[2]⁾

پاسخ:

(با فرود آمدن نطفه‌ها بر زمین، بر آن افزوده و با بالا رفتن نطفه‌ها، از آن کاسته می‌شود و این زیادت و نقصان به سبب وارد شدن انسانی جدید به این عالم جسمانی یا خروج انسان از این عالم جسمانی به وسیله‌ی مرگ، می‌باشد. در آیات ذکر شده فروکاستن زمین، یعنی با خارج شدن نطفه از آن به سبب مرگ ایجاد می شود.

اما اطراف و کناره‌های زمین همان حجت‌های الهی(ع) از انبیا، فرستادگان و ائمه(ع) می‌باشند و کناره‌ی چیزی یعنی نهایت و آخر آن یا سرآغاز و اولش. در کناره‌ی زمین، حجت(ع) بر اهل زمین می‌باشد؛ چرا که او سبب فیض نازل شونده از آسمان بر زمین است؛ پس موضع اتصال این فیض، همان اطراف و کناره‌هایی زمین می‌باشد و این از آن رو است که این فیض همان نوری است که در زمین از یک طرف به طرف دیگر متجلّی می‌شود و اگر او نبود، زمین اهلش را فرو می‌برد و به عدم بازمی‌گشت.

پس حجت، همان طرف و کناره‌ی زمین است، و او ابتدا است و انتها، و او اوّل است و آخر. ...).^([3])

[1]- رعد: 41.

[2]- انبیاء: 44.

[3]- احمدالحسن، متشابهات، جلد 3، صص 66 - 67، سؤال 104.

 تهیه شده توسط کارگروه علمی ادله مسیحیت تحت اشراف موسسه وارثین ملکوت